Hans Hülsmann (1955-2022)

 Op 22 juni jl. overleed Hans Hülsmann op 67-jarige leeftijd. Hij was een markante inwoner van Wijthmen en als algemeen secretaris van 2008 tot 2010 verbonden aan het bestuur van Voetbalvereniging Wijthmen. Sinds 2010 zat hij in het bestuur van Stichting Ouderenzorg Wijthmen.

Hans werd op 3 juni 1955 geboren in Ittersum als de tweede zoon in een gezin van vier kinderen van Harm en Marie Hülsmann. Vier jaar later verhuisde hij met zijn ouders en broers Gerard, Wim en Robert naar een woning aan wat nu de Woestijnenweg heet. De eerste buurjongens die hij en zijn oudere broer Gerard in Wijthmen ontmoetten bij het houten hek waren de tweeling Jos en Bennie Nijboer. Na omzwervingen in Heino en Lemelerveld kwam hij terug naar Wijthmen, uiteindelijk kwam hij aan de Veldhoekweg 41 te wonen. Eén van zijn kenmerkende uitspraken luidde: ‘Nergens is het mooier dan in Wijthmen’.

De dood overviel Hans zittend in zijn nieuwe tuinmeubilair, dat hij zich veroorloofde als afsluiting van een ingrijpende renovatie van zijn woning. Hij refereerde kort daarvoor met een cynische vorm van humor aan een oude levenswijsheid van zijn vader Harm: ‘Als je denkt dat je de boel voor mekaar hebt, moet je gaan uitkijken ….’. Het bleken – helaas – profetische woorden.

Binnen het bestuur van Stichting Ouderenzorg Wijthmen, dat zich vanaf het begin in 2010 bezighield met de toekomst en leefbaarheid van Wijthmen, vervulde hij een rol op de achtergrond, zijn favoriete plek in de schaduw. Het bestuur leerde hem tijdens vergaderingen kennen als een inspirerend meedenker van het eerste uur. Een man van weinig woorden maar van diepe gedachten. Hij stelde op het goede moment de kritische vragen die nodig zijn om verantwoorde besluiten te kunnen nemen. Altijd rechts gezeten van de voorzitter, vanwege zijn gehoorprobleem, wierp hij zich met enige regelmaat op als de hoeder van het algemeen belang.

Familieman Hans was een heel bijzondere persoonlijkheid. Tikje koppig. Verbaal sterk maar ook behoorlijk gemakzuchtig. Sentimenteel. Met ironie voor zichzelf en een oer-gevoel voor rechtvaardigheid. Gastvrij. Hij noemde nooit zijn naam aan de telefoon als vrienden belden. Hij meldde zich altijd als volgt: ‘Met je allerbeste vriend’. Hij was iemand, die veel nadacht over de politiek en het leven, met een licht filosofische inslag, getuige ook het bijgaand krabbeltje, dat zijn kinderen vonden: ‘Twee dingen zijn oneindig. Het universum en de menselijke domheid, en van het universum weet ik het niet zeker’. Maar bovenal was hij gewoon een goeie kerel.